Doże historie na wesoło... :)

Dziś Małgorzata przypomniała mi pewną rozmowę sprzed lat. Spacerowałam z Saszą, który był wyjątkowo mądrym, opanowanym i rozsądnym psem. Spotkaliśmy pewną damę ze zwierzem mniejszym od kota, chyba ratlerkiem, które to zwierzę rzucało się z dzikim jazgotem nie wiem, czy od mnie, czy do Saszy. Oboje chcieliśmy to zignorować i ominąć damę z jej zwierzem, ale dama nas zaczepiła słowy:

– Oj mając takiego wielkiego psa, to musi pani uważać.

– Na co? – nie pojęłam o co chodzi damie ogłuszona jazgotem jej zwierza.

– No na wszystko. Przecież on może zagryźć.

On, czyli Sasza spojrzał na damę z wyraźnym obrzydzeniem, a ja odpowiedziałam:

– On? Na pewno nie, ale ja i owszem. Jak słyszę takie głupoty, to coś się takiego ze mną robi… No wie pani, coś takiego, że przestaję nad sobą panować!

Końcówkę powiedziałam w tej samej tonacji, w jakiej jazgotał zwierz damy i zrobiłem ruch, jakbym zbliżała do niej twarz. Damie oczy zrobiły się duże i okrągłe, usta wydały jęk:

– O Boże, wariatka!

– No – potwierdziłam – i nie szczepiona na wściekliznę…